Toen ik zelf afscheid moest nemen

Als kind al maakte ik al diverse uitvaarten mee.

Van opa, oma, oom later ook van dorpsgenoten, klasgenootje, buren en nog meer familieleden. De uitvaart die het meest dicht bij kwam was die van mijn moeder

Greet Rözer - Aalders.

Ma overleed in 1990 als gevolg van kanker.
Ik liep met mijn dikke buik achter haar kist.
Ma was 55 jaar jong en ik 22 jaar.

Een maand later werd mijn eerste dochter geboren.
We werden in die tijd, nu 23 jaar geleden begeleid door een uitvaartverzorger.
Hij gaf ons structuur en hou vast.
Maar er heerste zoveel verdriet dat er veel naast ons voorbij is gegaan.

Januari  2000 stierf mijn vader.

Berry Rözer.
70 jaar jong.

Pa stond midden in de samenleving van zijn dorp en vooral bij ons.
Het sterven was zo onverwachts, en zo intens.
Dat afscheid - hoe moeilijk ook -  werd een dag met een gouden randje; we deden alles wat we konden om het zo mooi mogelijk te maken.

En alles kon ook, want dit was het laatste wat we voor onze vader konden doen.
Door deze ervaring weet ik hoe belangrijk het is om op een goede en persoonlijke manier afscheid te nemen van een dierbaren.

Het helpt in het rouwproces en het is een herinnering die voor altijd blijft.